Međutim, "Dara iz Jasenovca" nije dokumentarni film - to je prije svega umjetnička transpozicija onoga što se dešavalo, objašnjava istoričar Milan Koljanin, vrsni poznavalac događaja iz Drugog svjetskog rata, koji je i sam izučavao logor na Starom Sajmištu ("Njemački logor na Beogradskom sajmištu 1941-1944", knjiga izdata 1992. godine).

 

U filmu se, ipak, u jednoj igranoj radnji, prepliću mnoge tužne istorijske činjenice koje su se dešavale ne samo u Jasenovcu, već u čitavoj NDH.

 

- To je, prije svega, umetničko viđenje, transpozicija onoga što su činjenice. Onaj ko je dobar poznavalac može da uoči da su tu neke stvari pomiješane, vidi se da se nastojalo da se što kompletnije prikaže cio taj zločinački sistem, jer je prije svega riječ o sistemu. Treba naglasiti da je Jasenovac simbol i mjesto najvećeg stradanja, ali su sva srpska etnička područja u toj velikoj Hrvatskoj bila stratišta, Srbi su ubijani tamo gde su živjeli, ne samo u logorima. Ubijani su i u zbegovima tokom velikih operacija, kao što su Kozara i Petrova Gora, to su sve velika stratišta, ali Jasenovac je svakako simbol najvećeg stradanja i koncentracije zla - objašnjava Koljanin.

 

Umetnička vizija jedne Dare, koja se, zajedno sa drugim zatvorenicima bori samo da preživi još sat, dan ili nedelju, gledajući smrti u oči samo je simbol masovnog stradanja Srba. Ona je izmišljen lik, ali ko zna koliko je bilo stvarnih djevojčica kojima su ustaše ubile sve, a one nekim čudom još ostale na ovom svijetu i prije nego što su postale žene morale su biti majke svojoj mlađoj braći i sestrama...

 

Film je prikazao kako izgleda život običnog čovjeka u sistemu, mašineriji genocida, uređenog po ugledu na njemačke nacističke logore, ali s jednom razlikom...

 

U NDH su postojala dva logora, isključivo za djecu - u Sisku i u Gornjoj Rijeci 

- Ovde je proces ubijanaja bio ličan. Postojao je lični kontakt između žrtve i ubice, nisu postojale gasne komore. Najčešće se ubijalo hladnim oružjem: maljevima i slično. Manji dio logoraša ubijan je vatrenim oružjem. Postojao je taj kontakt između dželata i žrtve, što govori o psihološkom profilu bića, kojima je to bila neka vrsta zadovoljstva, da ubiju na taj način što više ljudi, ali i da imaju taj lični odnos prema njima - objašnjava Koljanin.

 

I upravo taj karakter ubijanja jeste naglašen u filmu "Dara iz Jasenovca". Ustaša hladnokrvno, jednim potezom nožem ubija čoveka koji ga gleda u oči. Ali, mnogima je najmučnija bila scena kada upravnik Ante gasom ubija gomilu nemoćne djece koje je zbio u podrum. Nažalost, ubijanje dece gasom se zaista dogodilo.

 

- Potpuno autentično je prikazano ubijanje djece "ciklonom B". To je gas koji je korišćen u Aušvicu. Ante Vrban je to priznao na suđenju - dodaje Koljanin.

 

Spomen kompleks Jasenovca danas je poseljen na dio koji pripada Republici Srpskoj (Stara Gradišta) i onaj koji pripada Hrvatskoj, gdje se i nalazi čuveni spomenik "Kameni cvet". Jasenovac je bio najveći, a potom slijedi Stara Gradiška.

 

- To je nešto što je predviđeno u ustaškom sistemu uništenja kao mjesto najveće efikasnosti. Uporedo sa ubijanjem na etničkim prostorima ustaška hrvatska država je stvarala mrežu logora, prvo Jadnovno i na Pagu, gdje je bila italijanska okupaciona zona, a potom je formiran logor Jasenovac koji je postojao do kraja rata. Riječ je o sistemu koji je odmah stvoren u NDH. Čak su postojali i zakoni o interniranju, NDH je pseudopravnim normama pokušala da opravda postojanje logora i bila su tri zalona koja su pokrivala tu materiju - objašnjava Koljanin.

 

Kada je u pitanju Stara Gradiška, tu zaista, kao u filmu, jesu sprovođene žene i djeca. Naime, postojao je dogovor Njemca i ustaša u vezi s predavanjem logoraša na rad u Njemačkoj, jer im je bila potrebna radna snaga. Zato su odvajani muškarci od žena i djece. Kako su na rad odvodili i žene, djeca su ostajala sama u užasnim uslovima, praktično osuđena na smrt.

 

- Mala djeca i bebe ostavljeni da umru bez hrane u užasnim uslovima u toj zloglasnoj kuli, tu je krenula akcija Dijane Budisavljević i hrvatskog Crvenog krsta - naglašava Koljanin.

 

Jasenovac jeste bio logor smrti, ali zaista organizovan kao radni. Međutim, rad je bio samo uvertira u smrt. U okviru Jasenovca bila je čak i električna centrala, koja je snabdjevala logor i naselje. Bili su poluindustrijski i zanatski objekti, kožara... sve ono što je već viđeno u velikim njemačkim logorima. Slično se radilo i u manjim logorima širom tzv. NDH.

 

- Postojao je još niz manjih logora u srpskim selima, koja su uništena. To su bila poljoprivredna dobra, gdje su dovođeni zatočenici na rad, a posle bi bili ubijeni, jer su bili nepotrebni. To je ubijanje radom. Svi su dovedeni da bi bili ubijeni, klasičan logor smrti, s tim što je imao i radnu funkciju - objašnjava Koljanin.

 

Što se tiče Donje Gradine, koja je takođe prikazana u filmu kao mjesto sakupljanja i pokopavanja leševa, Koljanin ističe da je to bilo, zapravo, mjesto egzekucije.

Broj žrtava nikada nije usaglašen

Kada se govori o broju žrtava Jasenovca, postoje brojke od 90 do 700 hiljada ljudi.

 

- To je svojevrsna zamka, da se krene u onu čuvenu raspravu o brojevima, jer ta cifra koja je jednom data od 700.000 ljudi se sada čini nedodirljivom. Ona je već davno dovedena u pitanje i to je predmet velikih rasprava. Nažalost, nikada nije izvršena antropološka sudskomedicinska ekspertiza cijelog prostora. Postoje tehnička sredstva koja mogu da se iskoriste, geomagnetna ispitivanja, mnogo njih je spaljno, pušteno u Savu, neka tijela su se raspala protokom vremena... - zaključuje Koljanin.