Zadušnice su dan posvećen upokojenim, pa prema tome, treba otići na službu u crkvu, obići grobove, preliti ih vinom, urediti i okititi cvijećem i upaliti svijeće.
Uobičajeno je da se na zadušnice drži liturgija, na kojoj sveštenik preliva vinom donešeno žito (koljivo), a poslije službe se odlazi na groblja, gdje se pale svijeće, a sveštenici obilaze i kade grobove. Oni koji nisu u mogućnosti da odu na groblja zbog udaljenosti, treba da odu do najbližeg hrama, i da tu obave pomen za svoje upokojene. Pošto je to dan kada se posebno obraća pažnja na dijeljenje milostinje, obavezno se svakom prosjaku koga sretnemo, udjeli milostinja i da dio hrane koju smo ponijeli sa sobom.
Narodni običaj je da se za zadušnice iznose mnoga jela. Vjerovanje je, da ta iznesena jela treba da se razdjele sirotinji i uopšte svima koji se tu zateknu, za pokoj duše umrloga. Obično se iznosi pogača, žito, vino, kao i druga jela.
Na pojedinim grobljima nalaze se posebno podignute drvene kućice tzv. “sobrašice”, koje su se koristile, pored ostalog, i ο opštim zadušnicama. U njima se nalazio i veliki drveni sto na koji su iznošena jela i pića.
Ljudi u Hercegovini i Popovom polju ne izlaze na groblje, ali priređuju zadušnice u kućama. Obično, prije sunca pale svijeće mrtvima i u kući ili u crkvi, a poneki, koji su to sačuvali, nose i “čitulju” – knjižicu u koju upisuju generacijama svoje mrtve, da ih sveštenik pomene u toku službe svim mrtvim.
Ako se svijeće pale u kući, onda domaćin poziva goste, kada zapali svijeće. Kad su gosti stigli, domaćin ulije rakiju u čašu ili fildžan i nazdravi: “Za pokoj mrtvih i spasenje duša njihovih! Daj im bože rajsko naselje, a živima zdravlje i veselje.” Svi prisutni odgovaraju sa “Amin”. Zatim domaćin nazdravi prisutnima: “Zdravi da ste” – prisutni odgovore “Bog ti dao život i zdravlje.” Domaćin ispija nalivenu čašu, a onda toči i svim ostalima.
Opšte zadušnice se pokojnicima daju po isteku godine dana od smrti. U toku čitave nedjelje služe se razna jela i pića i lijepo priča ο pokojnicima. U Srbiji je običaj da se za svakog muškog pokojnika priprema mali hljeb – baburica u obliku ravnokrakog krsta, a za ženski rod okrugao, bez krakova.
Oba imaju utisnuto “slovo” (poskuricu) od drvenog pečata.