Njegovo bogato životno iskustvo učinilo ga je posebnim stvaraocem srpske literature, a sam je kazao “Ja sam mnogo putovao, ja sam mnogo gledao i ja sam ne jednog nego svakoga čoveka voleo”. 

 

Glumica Mira Stupica o njemu je, jednom prilikom, kazala: “Ja nisam čovek iz blizine Vinaverove, ali imam jednu jedinu uspomenu koja je divna, dovoljna za ceo život. Vinaver je jedanput meni napisao pismo, pismo mladoj glumici od velikog i najlucidnijeg srpskog pera. Bila je to prava senzacija u to tvrdo, čvrsto vreme socrealizma, uravnilovke, moglo se samo do jedne crte, a na njoj su stajali stražari, partijski rukovodioci male kulture, a velikog partijskog naboja, sumnjičave prirode. I, u takvoj atmosferi, osvanulo je u štampi to veliko pismo, baš pred naš odlazak, velikog čoveka, blistavog Vinavera”.

 

Bio je jedan od naših najoriginalnijih pisaca, talentovan čovjek britkog pera čiji su eseji, kritike, poezija, proza i polemike dragocijeni dokumenti srpske književnosti.

 

Opus Stanislava Vinavera bio je raznolik, jer su i njegova interesovanja bila takva. Promišljao je o muzici, pozorištu, filmu, slikarstvu, arhitekturi, etnologiji, lingvistici, fizici i matematici.

 

Međutim, kako je kasnije pričao njegov sin Konstantin Vinaver ovaj svestrani čovjek sebe je smatrao novinarom koji se bavi književnošću.

 

Vinaverova glavna preokupacija bio je srpski jezik, jer je smatrao da ga čuje i iznutra i spolja, a o tome i svjedoči njegova zbirka eseja “Jezik naš nasušni”.

 

Rođen je u Šapcu, a samo dvije godine prije njegovog rođenja, Vinaverov otac je u Šabac donio prvi rendgen aparat iz Poljske. Majka mu je bila pijanistkinja.

 

Ostao je upamćen po sukobima sa vodećim kritičarima Bogdanom Popovićem i Jovanom Skerlićem u kojima je kako je Crnjanski zapisao “bio demonski nemilosrdan”. Govorio je da realnost nije u stvarima već u njihovom djelovanju na ljude, i time je stvarao novi odnos prema kulturnom nasljeđu i narodnoj tradiciji. Smatrao je da je moderan samo onaj koji je razumio staro i umio da ga odbaci. Težio je stvaranju pjesme oslobođene konkretnog značenja, slobodnom životu oslobođenim od svih stega i oblika. Smatrao je da je smisao pjesme u emocijama koje ona izaziva.

 

Napisao je zbirke pjesmama “Varoš zlih volšebnika”, “Čuvari sveta”, “Ratni drugovi” i “Evropska noć”, a najznačajnije djelo je “Zanosi i prkosi Laze Kostića”, koji je bio jedan od njegovih najvećih književnih uzora.

 

Na pariskoj Sorboni studirao  je matematiku, filozofiju i muziku. Pariz je uticao na njegovo stvaralaštvo, jer ga je prosto oduševljavao i u ulicama grada na Seni, u umjetnosti na svakom koraku Vinaver je pronalazio inspiraciju i nadahnuće. Značajan je i po tome što je prevodio sa engleskog, francuskog, ruskog, češkog i njemačkog.

 

Bio je jedan od 1300 kaplara u Prvom svjetskom ratu, a za učešće u tom ratu dva puta je odlikovan zlatnom medaljom za hrabrost.

 

Kazao je: “Prema meni su, najblaže rečeno, nekorektni. Kada ja govorim u Udruženju književnika, napadne me njih dvadeset, ja ih sve poklopim, a moj govor ne izađe u novinama, nego samo napišu da je Vinaver govorio zabavno. Kada sam bio najiskreniji, prigovarali su mi da pravim “vinaverizme”. Meni se ne daje ni prilike, ni prostora da objavim svoje članke. Obično me smatraju za ludog i pustog. A siguran sam da će kasnije moje ideje - sve do jedne – biti usvojene”.

 

 

Njegovi prevodi su i dan-danas nenadmašni. Preveo je na srpski “Alisu u zemlji čuda” , “Doživljaje dobrog vojnika Švejka”, “Toma Sojera”, “Hiljadu i jednu noć”, “Andersenove bajke”, te “Jade mladog Vertera”.