Kao izgovor za napad, zapadnoj vojnoj alijansi poslužila je navodna humanitarna katastrofa albanskog stanovništva u južnoj srpskoj pokrajini, a povod je bio odbijanje delegacije iz Beograda da na pregovorima u Rambujeu potpiše sporazum koji je predviđao potpunu okupaciju Kosova i Metohije i ograničenu okupaciju ostatka Srbije trupama NATO-a.

U operaciji pod morbidnim imenom "Milosrdni anđeo", izvedenoj bez odobrenja Saveta bezbednosti UN, učestvovalo je 19 članica ovog vojnog saveza, koje su u napadu na Srbiju angažovale više od 1.000 bombardera. U jeku najžešće kampanje Srbiju je napadalo po 700 aviona dnevno. Za 78 dana bombardovanja na Beograd, Novi Sad, Niš i druge srpske gradove ispaljeno je oko 420.000 projektila, ukupne težine 22.000 tona.

U bombardovanju i pešadijskim bitkama na granici sa Albanijom poginulo je 470 vojnika i više od 2.000 civila. Ranjeno je oko 6.000 vojnika i civila. Zločinci iz SAD, Velike Britanije, Nemačke, Francuske i drugih zapadnih zemalja svojim bombama ubili su 71 dete. Među najtežim zločinima koji su počinjeni tokom varvarskog bombardovanja srpskih gradova su masakri 16 civila u Surdulici, 11 u Varvarinu, 20 u Nišu, 11 putnika u vozu na ulazu u Grdeličku klisuru i 16 novinara i drugih radnika u zgradi Radio-televizije Srbije.

Osiromašeni uranijum

Materijalna šteta je procenjena na najmanje 30 milijardi dolara. U bombardovanju je srušeno 300 škola, bolnica i obdaništa, 23 srednjovekovna manastira, 45 mostova i 176 spomenika kulture. Agresor je u ljudstvu bio nadmoćniji 67 puta, u oružju i tehnologiji oko 400, a u ekonomskoj snazi između 520 i 800 puta. Besni zbog junačkog otpora vojske i stanovništva, varvari su u trećem mesecu rata počeli da koriste bombe sa osiromašenim uranijumom i kasetne bombe, namenjene za masovno ubijanje civila, čija je upotreba zabranjena po Ženevskoj konvenciji.

Desetak dana od početka bombardovanja, sa teritorije Albanije izvršena je kopnena invazija na Srbiju, u kojoj su učestvovali pripadnici Atlantske divizije NATO-a, regularne albanske armije i jedinica OVK. NATO i Šiptari su u prvom naletu zauzeli karaulu Košare, te pogranične kote Maja Glava i Raša Košares, ali su na taj pravac upućeni pripadnici dve proslavljene brigade Vojske Jugoslavije - 63. padobranske i 72. specijalne, koji su zaustavili daljnji prodor agresora na KiM.

Junaci sa Prokletija

Da je bitka na Prokletijama, u stvari, bila zajednički pokušaj albanske vojske i NATO-a da izvrše kopnenu invaziju na Srbiju, govore i podaci da su se među poginulim napadačima čija su tela pala u ruke VJ nalazili Francuz Arnod Pjer (28), Italijan Frančesko Đuzepe Bider (38) i Murad Muhamed Ali iz Alžira, te da je u žestokim artiljerijsko-pešadijskim sukobima uništeno pet tenkova albanske vojske.

Među junacima koji su na Prokletijama zaustavili kopnenu invaziju NATO-a na Srbiju, nalazilo se i nekoliko desetina dobrovoljaca iz Republike Srpske, kao i dobrovoljci iz Rusije i Bugarske. Među 60 poginulih je i Rus Bulah Glebovič. Šiptari su zvanično priznali 150 mrtvih vojnika OVK, ali se procenjuje da ih je bilo više od 300. Albanija krije broj svojih poginulih vojnika.

Ogorčeni zbog kasnije odluke državnog rukovodstva SRJ o potpisivanju Kumanovskog sporazuma i napuštanju Kosova, vojnici dva bataljona, koji su branili granicu Srbije na Prokletijama, minirali su zemljište iza sebe. Tek posle dvodnevnog ubeđivanja pristali su da napuste svoj položaj.

Srpski avioni bombardovali Tiranu!

Srpsko ratno vazduhoplovstvo, iako sa malobrojnim ljudstvom i zastarelom tehnikom, imalo je nekoliko herojskih podviga, a najveći je izveden 26. aprila 1999. godine. Tada su dva aviona Vojske Jugoslavije, tipa G-4 super galeb, poletela sa aerodroma Golubovci u Crnoj Gori, preleteli granicu sa Albanijom i bombardovali šire područje aerodroma Rinas. Tom prilikom uništeno je i oštećeno 12 helikoptera tipa AX-64 apač.