Ova svetkovina se obilježava posljednje nedjelje Časnog posta i posvećena je uspomeni na vaskrsenje Lazara i na svečani ulazak Hristov u Jerusalim.

Vrbica je za pravoslavne hrišćane praznik dječije radosti, jer je, prema Jevanđelju, Hristos polazeći u Jerusalim rekao: "Pustite djecu k meni, jer takvih je carstvo nebesko".
Na taj praznik se u pravoslavne hramove unose vrbove grane koje tu ostaju do nedjeljne liturgije, na Cvijeti, kada se obavlja ritual blagosiljanja vrbe. Vrbove grane, simbolizuju palmine grane kojima su hrišćani pozdravljali Spasitelja Isusa Hrista na ulasku u Jerusalim.

Prema predanju, Lazar je, kao kiparski arhiepiskop, živeo još 30 godina po vaskrsenju, propovijedajući hrišćanstvo. Pravoslavni vjernici istovremeno proslavljaju i Vrbicu koja, prema kanonu crkve, počinje službama bdenja u navečerje Cvjetne nedjelje, svečanog ulaska Hristovog u Svetu zemlju.
Taj dan se slavi kao Lazareva subota jer se smatra da je tog dana Isus Hristos vaskrsao Lazara iz groba. Vrbica je uvijek subotom, dan uoči praznika Cveti, koji je nedjelju dana pred Vaskrs.

Na Lazarevu subotu običaj je da se nose grančice vrbe i time simbolično predstavlja svečani Isusov ulazak u Jerusalim, kada su ga dočekali poštovaoci i sledbenici.

Događaj Lazarevog vaskrsenja se, prema jevanđeljima, dogodio u Vitaniji i uvod je u novu vjeru u Vaskrsenje.
Prema jevanđelskom predanju, Hristos je stigao u Vitaniju četiri dana posle smrti Lazareve, oživio ga i digao ga iz groba, pa je taj praznik poznat i kao Vaskrsenje Lazara Četvorodnevnog.

U hrišćanstvu taj praznik ima značenje pobjede života nad smrću i na bogosluženjima se tog dana pominju voljna stradanja Hristova i vaskrsnuće Lazarevo kao jemstvo za vaskrsenje svih vjernika. 

Narodni običaji

Običaj je u našem narodu da djeca na ovaj dan nose i zvončiće oko vrata, što simbolično predstavlja pozdrav Hristu, koji je ulazio u Jerusalim. Za taj dan majke svečano obuku svoju djecu, pa čak i onu najmanju, od nekoliko mjeseci, donose, svečano obučenu, crkvi, kupuju im zvončiće vezane na trobojku i stavljaju oko vrata.Mlade vrbove grančice se odnose kućama i stavljaju pored ikone i kandila. Sa ovim danom počinju veliki Vaskršnji praznici.
U danima Cvjetne nedjelje bio je običaj da se narod kiti vrbom i koprivom.

Lazareva subota se vezuje i za srpskog kneza Lazara koji je mučenički postradao na Kosovu 1389. godine. Vjeruje se da su tom prilikom dve Lazareve sestre kukale za bratom i da su se pretvorile u kukavice.

Vrbica je praznični dan u koji se ne rade teži poslovi. Ovoga dana djeca su išla sa učiteljem i sveštenikom da naberu vrbove grančice, koje su donošene u crkvu gde su, sutradan, na Cvijeti, osvještavane i razdavane prisutnima koji su ih nosili kući i kao svetinju držali za ikonom.
Nekada su bile organizovane povorke „lazarica“ i „dodola“. Lazarice su bile udešene, čiste u novim odjelima, bogato iskićene, predstavljajući dolazak ljetnjeg perioda. Bile su rado dočekivane po kućama i darivane hranom i pićem. Grupu „lazarica“ sačinjava više mladih djevojaka.

Prva „lazarica“ je najstarija, najviša i najlepša djevojka, a zadnjice su najmlađe i najmanje djevojke. Ponekad su to i djevojčice i od sedam godina. Djevojke koje stoje pozadi su devojke koje prvi put učestvuju u „lazaricama“. One će naredne godine biti u prednjim redovima. Ova postupnost ukazuje na postepeno uvođenje djevojčica u red djevojaka.

Rano ujutru „lazarice“ oblače svečanu narodnu nošnju .
Preko leđa ogrnu maramu sa resama.U rukama nose „ćusteke“ od manistri.Kada krece povorka, u njoj napred idu najstarije „lazarice“, a za njim i ostale djevojke . Povorka ide od kuće do kuće. Starije ,,lazarice" upoznaju domaćine,dok ih mlađe uveseljavaju igrom i pjesmom.

Pred kućom ih dočekuje domaćica i posipa žitom. Odatle kreću dalje po cijelom selu od kuće do kuće i pred svakom igraju i pevaju pesme namjenjene kući i domaćinima.