Decenijama, niko nije uspjevao da shvati kako su se tijela našla u jezeru koje se nalazi na 5.029 metara nadmorske visine.

S obzirom da je jezero zaleđeno tokom većeg dijela godine, ostaci pokojnika su se godinama krili se ispod leda i snijega. Međutim, kako se led topi, tako se otkriva tajna jezera Rupkand, a skeleti se uglavnom mogu jasno vidjeti u toku samo jednog mjeseca u godini.

Budući da su otkriveni tokom Drugog svetskog rata, mnogi su vjerovali da je riječ o ostacima japanskih okupatora. Ubrzo je, međutim, već prvim istraživanjem procjenjeno da su skeleti stari najmanje 100 godina, tako da se mnogim teorijama pridružila još jedna, koja je zvučala mnogo uverljivije.

Istraživači su, naime, smatrali da su skeleti ostaci vojske Kašmira koja je nestala na Himalajima 1841. godine.  Datumi i brojevi su se poklapali, ali je sada trebalo utvrdti šta je bio tačan uzrok smrti – klizišta, napadi, bolesti ili masovna samoubistva. Iako je većina stručnjaka smatrala da je misterija ovom teorijom rješena, oni ne samo da nisu bili u pravu nego nisu ni bili blizu istini..

Tokom šezdesetih godina XX vijeka, skeleti su ponovo analizirani, a ovog puta su istraživači utvrdili da su ostaci stari od 500 do 800 godina, odbacujući teoriju o stradanju kašmirske vojske i podstičući spekulacije o propaloj invaziji sultanata Delhi, u XIV vijeku. Oštećenja kostiju ukazivala su, tvrdili su eksperti, da su se preminuli borili prije smrti.

To, ipak, nije bila konačna riječ stručnjaka na temu skeleta u jezeru Rupkand.

Godine 2004, National Geographic je poslao svoj tim da istraži ovaj slučaj i da snimi dokumentarni film Roopkund: The Skeleton lake. Istraživanje je počelo analizom DNK, koja je pokazala da su među približno 200 otkrivenih dijela postojale dvije različite grupe ljudi – oko 70 odsto tijela bilo je genetski povezano s ljudima koji danas žive na teritoriji Irana, dok je manji dio sličan DNK današnjeg lokalnog stanovništva u blizini Rupkanda.

Kako su objasnili stručnjaci, najverovatnije je riječ o grupi hodočasnika, najverovatnije porodica, koji su pokušavale da pređu planinu. Kako se pretpostavlja, oni su unajmili lokalno mongolsko stanovništvo da ih prati na putu. Pored toga, utvrđeno je da su skeleti bili stariji nego što se ranijne vjerovalo – čak 1.200 godina.

Ovo istraživanje je konačno uspjelo da odbaci sve dotadašnje teorije, kao što su klizišta, samoubistva i bitke, na koju su prvobitno oštećenja kostiju ukazivala. Pokojnici jesu pretrpjeli brojne tupe povrede glave i ramena, ali je primjetan nedostatak povreda na drugim dijelovima tijela, kao i posjekotine koje bi nastale nožem i koje bi ukazivale na borbu.

Kako je onda došlo do istovremene smrti ovako velikog broja ljudi? Odgovor na to pitanje možda se, u određenoj mjeri, krije u jednoj lokalnoj legendi. Vjeruje se, naime, da je kralj Radža Džasdaval sa svojom trudnom suprugom, svitom, plesnom trupom i nekolicinom grupa ljudi pošao u svetilište Nanda Devi i da ih pogodio strašan grad.

Još uvijek se u blizini jezera Rupkand pjeva pjesma o grupi putnika koja, dok je putovala planinom nije poštovala boginju Nandu ili njene planine, zbog čega ih je ubila ogromnim ledenim kuglama i bacila njihova tijela u jezero.

Zaključak tima National Geographic je da je ovaj mit zasnovan na stvarnom događaju i da bi velika oluja praćena strahovitim gradom zaista mogla biti uzrok njihove smrti. Iako je samo 200 ljudi bilo pronađeno i ispitano, naučnici smatraju da je moguće da se čak 600 kostura krije ispod zemlje, leda i snijega.