Ipak, na osnovu brojnih pouzdanih izvora i saopštavanja pojedinaca iz ranijeg perioda, a najviše na osnovu pisanih dokumenata, prva fudbalska lopta došla je u Bijeljinu 1916. godine i donesena je iz Beča. 

Tada su je donijeli u grad pripadnici vojnih jedinica austrijske vojske, koji su bili stacionirani u gradskim vojnim kasarnama Militarlager koje su izgrađene za vojsku što je služila kao tampon zona odbrane od eventualnog upada srpske vojske preko Drine. Tadašnji austrijski oficiri i vojnici su za sebe čak osnovali i fudbalski klub, kome su dali ime “Rapid”, vjerovatno po ugledu na takav klub u Beču, koji je nekoliko godina ranije osnovan, a koji i danas postoji. Uz te oficire i vojnike, što su donijeli u Bijeljinu “novu igru loptanje” u lageru, prva fudbalska umijeća stekli su i neki domaći otresitiji mladići koji su se počeli zanimati za ovu vrstu igre i ovu novotariju do tada neviđenu u ovim krajevima.

Po drugoj verziji, koja je uvjerljivija i mnogo bliža istini, prvu pravu fudbalsku loptu kojom su igrane “loptačke utakmice”, donijeli su u Bijeljinu braća Vlado i Drago Hodovski, sinovi poznatog bijeljinskog apotekara Antona Hodovskog. Čari fudbalske lopte braća Hodovski su upoznali u Pragu gdje su započeli studije, a kasnije, nastavljajući studije u Zagrebu, Drago Hodovski je, još kao student, u Zagrebu igrao “nogomet u zagrebačkom HAŠK-u”. 

Braća Hodovski su, dakle, donijeli iz Osijeka prvu fudbalsku loptu 1919. godine - prve godine postojanja Kraljevine SHS. Te iste godine, u proljeće, osnovali su u Bijeljini i prvi fudbalski klub čiji je zvanični naziv bio “Loptački klub Podrinje” Bijeljina. Obojica su igrali u klubu i još zapaženo dobro. Vlado je igrao na mjestu golmana, a Drago je bio centarfor. Predsjednik Loptačkog kluba “Podrinje” bio je poznati bijeljinski advokat dr Mojsije Violoni. Klub je odmah uključen u zvanična takmičenja. 

Bio je veoma privlačan i atraktivan za mnogobrojne talente ove igre, pa su u njemu igrali odlični igrači i bio je jedan od najboljih u tadašnjoj Bosni i Hercegovini. U njemu su, pored braće Hodovski, igrali još i Janjika Berdica, Rodoljub Čolaković, Slavko Đokić Reponja, Vojislav Vojko Popović, Jovo Simić Isus, Joco Čolaković, Lazo Petrović Damaj, Aco Petrović Groznica, Gabor Grinfeld, Đuka Mlinarić i dr. Standardni, vjerovatni, sastav ekipe “Podrinje” tih godina: na golu Vlado Hodovski, bekovski par Rodoljub Čolaković i Janjika Berdica, halfovi Slavko Reponja, Vojislav Vojko Popović, Joco Čolaković i navalni red Gabor Grinfeld, Lazo Petrović Damaj, Drago Hodovski, Đuka Mlinarić i Aco Petrović Groznica.

Pored ovih, u sastav ekipe povremeno su ulazili i još neki igrači. Loptački klub “Podrinje” živio je nekoliko godina, sve do 1921. godine kada je, poslije atentata u Delnicama, u kome je učestvovao i Rodoljub Čolaković, zvanično zabranjen i ukinut. Poslije su, kao pečurke poslije kiše i po nekom nepisanom pravilu i u zavisnosti od političkih prilika, nastajali, javljali se i gasili mnogobrojni klubovi različitih nacionalnih i vjerskih orijentacija (“Zora”, “Građanski”, “Viktorija”, “Slaven”, “BSK” itd). Sve navedene ekipe su bile minorne i nezapažene, pa su brzo zaboravljane, jer nisu imale ni uspjeha, a ni perspektive u višenacionalnoj sredini gdje je vladala netrpeljivost, nacionalna i vjerska netolerancija, pa je dolazilo i do masovnih tuča na terenu sa uočljivim posledicama.

Upravo radi toga, i zbog nestalnosti zvanične politike, a najviše zbog slabih rezultata i surevnjivosti, obrazovani i napredni ljudi sa uticajem u gradu, a koji su se vratili poslije završenih studija u Bijeljinu, osnovali su 1935. godine Fudbalski klub “Semberija”, koji je u svojim redovima okupio najbolje igrače iz svih prethodnih klubova, bez obzira na vjersku i nacionalnu pripadnost. Osnivanjem FK “Semberija” raniji klubovi su izgubili igrački kadar, pa su se, neki prije a neki poslije, ugasili neprimjetno i tiho, jer su izgubili svaki značaj, a pogotovo kad je 1938. godine, pobjedom na izborima Jugoslovenske radikalne zajednice, za predsjednika Kluba “Semberija” došao magistar Ljubomir Pantić, poznati bijeljinski apotekar i ministar u vladi Milana Stojadinovića. 

Ova ekipa je bila dobra po igračkom kadru, materijalnoj podršci bijeljinskih privrednika i preduzetnika, a najviše po rezultatima na zelenom polju kod kuće i na gostovanjima. Ekipa je u gradu, konačno, stekla mnogobrojne ljubitelje fudbala koji su je vjerno pratili i u mjestima gdje je gostovala. Grad je živio za klub i sa klubom, pomogao ga izobilno i bio mu uvijek na raspolaganju. Bilo je nekoliko poznatih sponzora što su izdržavali klub: plaćali su njegove troškove kod kuće i na strani - troškove prevoza, opremu, lopte, hranarinu. Istina, stadion je bio ograničenih mogućnosti i bez tribina, ali bile su rekordne posjete (to je stari stadion koga više nema, jer je pretvoren u građevinsko zemljište).

U ekipi “Semberija” bilo je mnogo dobrih igrača koji su ušli u svojevrsnu legendu bijeljinskog fudbala, jer su tada, po kvalitetu svoje igre, mogli da igraju u najboljim klubovima tadašnje Jugoslavije. U “Semberiji” su igrali, da pomenemo samo najbolje: Risto Petrović, Ratko Milić, Brato Hadžić, Jovo Tejić, Dragec Predić, Slavko Bezjak, Mustafa Grabčanović, Enver Zaimović, Hamdija Mulaimović zv. Geljo, Fahro Mehmedović, Vojislav Lazić zv. Baćo, Cvjetko Burić zv. Šiljak, Kišurija Rizvanović i dr. 

To je bilo “zlatno doba” bijeljinskog fudbala, jer prema pričama starih semberaca u ekipi igrali igrači - najbolji koje je grad ikada imao. Oni su bili “magovi lopte” i “čarobnjaci fudbalske igre”. Po svojoj igri mogli su da budu članovi u ma kojoj ekipi tadašnje Evrope.

Bilo je pokušaja da se još 1939. godine osnuje i ustoliči Fudbalski klub “Radnički”, ali je klub, odmah poslije osnivanja, ubrzo prestao da radi i ugasio se. U njemu je, kako je zabilježeno, od prvih dana igrao Raja Mićanović, brat književnika Slavka Mićanovića, i kasnije dugogodišnji upravnik gradskog bioskopa, odakle je i u penziju otišao.

Odmah nakon završetka Drugog svjetskog rata, dok je grad bio još u ruševinama i sa zgarištima, poslije nepuna dva mjeseca, osnovan je Fudbalski klub “Radnik”, kao sastavni dio Sportskog društva sa istim imenom. Bilo je to 14. juna 1945. godine kada je održana Osnivačka skupština. 

Za predsjednika društva je izabran Ishak Mujkić, krojač, nekadašnji igrač “Semberije”, za sekretara Slobodan Jelačić Bacač, svršeni gimnazijalac, a za potpredsjednika Fata Lipničević, tadašnji politički aktivista u gradu. Oni su odmah, takoreći neposredno poslije izbora, svojski se prihvatili posla i FK “Radnik” je odmah stupio na fudbalsku scenu.

Prvu utakmicu je odigrao 20. juna te godine (šest dana poslije formiranja) sa brčanskim “Jedinstvom” na starom stadionu i u trofejnoj opremi (dresovi od engleskih padobrana) i s loptom iz vremena prije rata koju je jedan ljubitelj ove igre sačuvao. Taj ljubitelj fudbala zvao se Jovo Bošnjak. Od tada pa do danas, više od pet decenija postojanja, “Radnik” je živio svoj život, doživljavao svoje uspone i padove, ulazio ponekad u krize i izlazio iz njih, ali se nikada nije demoralisao i predao bez borbe na zelenom polju. Uvijek su buktinju sportskog žara i borbe preuzimale mlađe generacije i borile se svim svojim umnim i fizičkim sposobnostima da “Radnik” bude ono što i jeste i što je uvijek bio - mjesto gdje su se okupljali i okupljaju mladi ljudi iz naše sredine i grada - gdje se druže i zbližavaju jačajući tako dobre sportske odnose, poštovanje i ljubav među ljudima. 

U osnovi sav amaterski od početka, sa igračima iz domaćeg igračkog potencijala, što je ponikao iz brojnih semberskih klubova, “Radnik” se uglavnom takmičio u ligama koje su bile isključivo amaterske, a to je bila Republička liga Bosne i Hercegovine gdje je skoro uvijek imao dobar plasman i ubrajao se među bolje ekipe.

U istoriji bijeljinskog fudbala, međutim, ostaće naročito zapamćena 1971. godine kada je ekipa, poslije ubjedljive pobjede u kvalifikacijama nad vukovarskom “Slogom” (kod kuće pobijedio sa 4 : 0 i u Vukovaru sa 8 : 0) postao prvi put u svojoj istoriji drugoligaš. U revanš susretu, u kvalifikacijama, u Vukovaru, na stadionu “Sloge”  preselila, bukvalno, skoro sva Bijeljina - i staro i mlado Te dvije pobjede u kvalifikacijama obezbijedila je ekipa sastavljena od ove jedanaestorice: na golu Jusuf Salkanović, bekovski par Mustafa Brkić i Ibrec Huremović, half linija Slobodan Kamban, Mišo Vidaković, Živorad Miražić i navala: Nail Sobo, Ramo Duraković, Lazar Erski, Mahmut Brkić i Pero Marković. Na čelu stručnog štaba bili su Pero Simić, Ratko Radovanović i Bego Mulaosmanović.

Savjetnik u Klubu i stručni menadžer ekipe je bio Mile Kos iz Beograda. Zahvaljujući zjedničkim naporima svih u Klubu, a naročito materijalnoj pomoći grada i cijele Semberije, ekipa je mogla da ostvari postavljeni cilj - da uđe u Drugu fudbalsku ligu Jugoslavije. Želja i cilj su bili postignuti.

Od značajnijih uspjeha u raznim takmičenjima u bivšoj Jugslaviji, FK “Radnik” je, svakako, ostvario najveći uspjeh kad se plasirao u Osminu finala Kupa Jugoslavije 1978. godine. U odlučujućoj utakmici, sa Zagrebačkim “Dinamom” na svom terenu, pretrpio je poraz, ali je ranije, u kvalifikacijama, zabilježio nekoliko vrijednih pobjeda nad “jačim” ekipama među kojima je i pobjeda izvojevana nad Skopskim “Vardarom” na stadionu u Bijeljini. Sa “Vardarom” domaća ekipa je igrala neriješeno, pa je tek u izvođenju jedanaesteraca “Radnik” ostvario pobjedu, a gosti iz Zagreba, poslije 2. minute kad je isključen igrač domaće ekipe, sa igračem više pobijedili su sa 4 : 1.

U nizu brojnih priznanja, među koje spadaju pehari, plakete, zahvalnice i drugi trofeji, svakako je najdraža Zlatna plaketa fudbalskog saveza Jugoslavije, koja mu je dodijeljena 1969. godine kao priznanje za cjelokupni dotadašnji uspjeh i rezultate u radu.

Godina ulaska ekipe “Radnik” u drugoligaško društvo ostaće u istoriji fudbalskog sporta u Bijeljini zabilježena zlatnim slovima, ne samo po plasmanu u viši stepen takmičenja i kvalifikacijama, nego i po izuzetno dobroj igri svih linija u ekipi i harmoniji koja je vladala u Klubu.