Glavni akteri mirovnih pregovora bili su u nakraju i potpisnici Dejtonskog sporazuma – predsjednik Republike BiH Alija Izetbegović, predsjednik Hrvatske Franjo Tuđman te srbijanski predsjednik Slobodan Milošević, 14. decembra 1995. godine u Jelisejskoj palati u Parizu. Sve tri države nastale su raspadom Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije.

 

Sporazum se sastoji od 11 aneksa, među kojima je i Aneks 4 – Ustav Bosne i Hercegovine. Njime je potvrđen suverenitet, teritorijalni integritet i nezavisnost Bosne i Hercegovine kao države. Određeno je da se BiH sastoji od dva entiteta, Federacije Bosne i Hercegovine i Republike Srpske i da je čine konstitutivni narodi, Bošnjaci, Hrvati i Srbi, zajedno sa ostalima. Propisane su nadležnosti BiH i entiteta, kao i odnosi između institucija BiH, ali i način izmjene Ustava BiH.

 

Prema ovom sporazumu, Federaciji BiH je pripalo 51, a Republici Srpskoj 49 posto teritorije. Formiran je Distrikt Brčko, kao posebna teritorijalna jedinica.

 

Kancelarija visokog predstavnika u BiH (OHR) je glavni autoritet u tumačenju sporazuma.

 

Osim što je prije 27 godina BiH dobila mir, Dejtonsko ustavno uređenje postalo je jedno od osnovnih problema u funkcionisanju moderne BiH, kao i prepreka na njenom putu prema euroatlantskim integracijama.

 

Ono je postalo prepreka i samom unutrašnjem funkcionisanju države i predmet sporenja između političkih opcija u vezi s tim kako bi BiH trebala izgledati kao država u budućnosti i kakvo bi njeno unutrašnje uređenje trebalo biti. U proteklim godinama, nije postignut konsenzus niti o jednom prijedlogu ustavnih promjena. Politički jaz među političkim predstavnicima u vezi s izmjenama ustavnog uređenja BiH odrazio se na sve sfere života.

 

Tako je, prema mišljenju nekih Bosna i Hercegovina je i dalje u okovima ovog dokumenta, dok pak drugi smatraju da je zemlja u hibridnoj i izmijenjenoj verziji dejtonskog ustava.