Proslavljeni napadač izgubio je bitku poslije komplikacija stanja sa pucanjem čira, a dobio je i korona virus, poslije nekoliko dana koje je proveo na bolničkom liječenju, prenosi Telegraf.rs.

Ostaće upamćen kao jedan od najvećih fudbalera u istoriji na ovim prostorima.

Petković, koji je rođen u Kninu 22. septembra 1945. godine, najveći dio igračke karijere je proveo u OFK Beogradu. Na Karaburmu je stigao kao 19-godišnjak iz Dinare, a pored fudbala paralelno je studirao i na Ekonomskom fakultetu.

U čuvenom plavo-bijelom dresu Romantičara u dva mandata zabilježio je 417 nastupa i 68 golova, a učestvovao je i u osvajanju Kupa Maršala Tita iz 1966. godine, posljednjeg značajnog trofeja Romantičara u istoriji kluba. 

U pauzi između dva boravka na Karaburmi nastupao je u Francuskoj za ekipu Troa tri sezone (122 utakmice/7 golova).

Zapaženim partijama u dresu OFK Beograda brzo je stekao i status reprezentativca Jugoslavije, a u dresu sa državnim grbom zabilježio je 43 nastupa i šest golova u periodu od 1968. do 1974. godine.

Debi u nacionalnom timu u 22. godini bio je impresivan pošto je postigao gol poslije samo tri minuta na terenu u pobjedi Jugoslavije nad Francuskom od 5:1 na stadionu Partizana u revanšu četvrtfinala Evropskog prvenstva.

Ipak, za sva vremena ga je obilježila selektorska karijera, a ostaće upamćen i po debaklu na Svjetskom prvenstvu u Njemačkoj 2006. kada je poslije impresivnog izdanja u grupnoj fazi i direktnog plasmana na Mundijal, zbog pozivanja pa precrtavanja sina Dušana sa spiska od 23 igrača igrača za Mundijal pokvario atmosferu u timu i diprinio debaklu u grupi sa Holandijom, Argentinom i Obalom Slonovače.

Uprkos tom kiksu, Ilija Petković je uživao povjerenje fudbalske Srbije, a do posljednjih dana obavljao je odgovorne funkcije kao što je uloga predsjednika Fudbalskog saveza Beograda i člana pojedinih rukovodećih organa u Fudbalskom savezu Srbije.

Navijači OFK Beograda smatraju Iliju Petkovića najvećom klupskom legendom i to iz dva razloga. Prvi što se vratio u klub kao igrač u teškom trenutku krajem 70-ih i početkom 80-ih godina prošlog vijeka, a drugi što nikada nije igrao za beogradske rivale Crvenu zvezdu i Partizan.

Zato će narednih dana Karaburma najviše žaliti za svojim Petkom.