Na današnji dan 1916. počelo je sahranjivanje srpskih vojnika u Plavu grobnicu.

Poslije natčovječanskih napora u albanskim gudurama i dodatne golgote od 160 kilometara pješačenja močvarnim primorjem od Skadra do Valone, zbog toga što se nisu pojavili obećani saveznički brodovi, vojnici su masovno umirali od tifusa, gladi i iscrpljenosti.

Kako nije bilo dovoljno mjesta na Krfu i ostrvcu Vido, na koje su prebačeni tifusari, a i zbog opasnosti širenja epidemije, odlučeno je da se sahranjuju u more.

Prema zvaničnim, ali nepotpunim podacima jer svi umrli nisu evidentirani, do 23. marta 1916. u Krfskom kanalu sahranjeno je 4.847 srpskih vojnika.

Kada su se srpski vojnici povukli iz Albanije - otišli su na ostrvo Vido. Zbog raznih bolesti i gladi mnogo njih je umrlo.

Postojao je običaj da svi srpski brodovi koji prolaze Krfskim kanalom zastanu kako bi odali počast stradalim ratnicima.

Povlačenje srpske vojske i civila preko gudura Albanije na Krf počelo je u zimu 1915. godine.

Od hladnoće, tifusa i drugih bolesti, kao i borbi sa Albancima, život je izgubilo oko 240.000 ljudi.

Do Drugog svjetskog rata nije bilo tolikih stradanja u novijoj istoriji.

Srpska vojska je, dok se probijala preko Prokletija, bila pod konstantnim napadima. Vojnici su krenuli 3. decembra put Albanije i Crne Gore. Najviše problema stvarali su Albanci koji nisu priznavali vlast Esad-paše Toptanija, koji je bio saveznik Srbije.

Od 15. do 20. decembra srpska vojska je stigla u okolinu Skadra. Krajem januara Francuzi su odlučili da pošalju brodove koji će prevesti srpske vojnike na grčko ostrvo Krf.

Iskrcano je oko 135.000 ljudi. Ostrvo Vido kod Krfa bilo je pretvoreno u bolnicu, odnosno "ostrvo smrti", a more oko njega u Plavu grobnicu.

Iz pijeteta prema žrtvama, grčki ribari na tom mjestu nisu pecali 50 godina.

Tokom albanske golgote srpski narod doživio je jedan od najvećih egzodusa u svojoj istoriji.