Sada je takva situacija da gluve i nagluve osobe moraju same plaćati prevodioca kako bi se sporazumjeli kada idu u Dom zdravlja, u opštinu, i generalno u bilo koju instituciju u gradu.

U Banjaluci ima tek desetak znakovnih prevodilaca, ističu u udruženju, a njihove usluge koštaju od 30 do 50 maraka za sat vremena.

- U zemljama u okruženju uspjeli su da se izbore da u svakoj ustanovi bude zaposlena osoba koja poznaje znakovni jezik i koja pomaže građanima sa oštećenim sluhom u komunikaciji. Tražimo da se to primjeni i kod nas jer je gluvim i nagluvim osobama teško da se sami sporazumiju sa službenim licima, pa ili plaćaju prevodioca ili moraju sa sobom voditi nekoga od članova porodice – ispričala je Željana Došenović sekretar udruženja, koje ima 240 članova.

Zajedno sa Savezom gluvih i nagluvih zalažu se da se uvede i Zakon o znakovnom jeziku, čime bi bile uklonjene komunikacione barijere, a koji već postoji u Srbiji, te Kantonu Sarajevo u Federaciji BiH.

I pored svih problema i uporne borbe za poboljšanje položaja ove kategorije stanovnika, članovi udruženja ne gube optimizam, a posebno se, kažu, raduju večerašnjem zajedničkom druženju i proslavi koju organizuju povodom Međunarodnog dana.