To je bilo naročito u proljećnim mjesecima kad grad i bašče ozelene. Ovaj oblik druženja mladih na javnim mjestima predstavljao je najjači način u razbijanju orijentalnih navika u sredini koja je ubrzano prihvatala evropske manire i načine ponašanja. To je tada bila prava atrakcija da se mladi javno pojavljuju poslije uobičajene ranije prakse da su se u vrijeme turske okupacije skrivali od očiju.

Pretpostavlja se da je prvo korzo počelo da se uobičava krajem 19. vijeka i to kod onih mladih koji su se doselili u grad sa okupacijom, kod mladih Švaba, Mađara, Hrvata, Čeha, Slovaka. Od njih su to primili i mladi Bijeljine.

U svojoj prošlosti Bijeljina je za mlade šetače, u različitim vremenima, imala nekoliko ulica koje su služile za večernju šetnju i izlaske mladih; prvi korzo u gradu je bio u današnjoj Karađorđevoj ulici - od današnje zgrade Muzeja Semberije pa do Sokolskog doma, ali najčešće do hotela "Drina", koje sada nema, a gdje se sada nalazi Autobuska stanica. Ta ulica se tada zvala Wilmastrasse (Vilmina ulica) i predstavljala je elitni dio grada u kojoj su bile smještene sve važnije ustanove: opština, hotel, nekoliko apoteka, dvije banke, dvije crkve, škole, čitaonica i više ugostiteljskih objekata (restorani, aščinice, slastičarne i dr.).

Druga ulica u kojoj je bilo bijeljinsko korzo, nekoliko decenija kasnije, bila je ulica u Staroj čaršiji, u koju se korzo preselilo poslije Prvog svjetskog rata. Tih godina, sa preseljenjem korza, u tu ulicu preseljen je i premješten poslovni dio grada. To je nakadašnja ulica koja se prostirala kraj sadašnjeg Doma Vojske Republike Srpske (ili za još mlađe generacije, današnji Om kafe), a koji je tada bio Hotel "Evropa" koji je 1935. godine izgradila Jevrejka Rifka Alkalaj. Sa vremenom, u tu ulicu sasvim se preselio poslovni i trgovački dio grada sa trgovinama, zanatskim radnjama i ugostiteljskim objektima. Ta ulica poslije Drugog svjetskog rata zvala sa Ulica narodne revolucije.

U ovoj ulici Bijeljine, više od četiri decenije, šetali su mladi, tj. sve do izgradnje gradskog trga šezdesetih godina, kada je saobraćaj preseljen na novu jednosmjernu traku, a ranija ulica gdje je bilo korzo, utopila se u površinu trga. Tada su se šetači preselili na "štraftu" što je sredinom trga bila isključivo njima namijenjena. Onda je i saobraćaj u večernjim časovima kroz centar grada bio zabranjen. Međutim, svakoga ljeta korzo iz centra grada poslije prvoga maja selio se u Gradski park i tamo ostajao sve do početka septembra. U tom vremenu cjelokupni zabavni i društveni život Bijeljine bio je u parku gdje je bila ljetna bašta sa muzikom i ugostiteljskim uslugama – kafa, sendvnči, osvježavajuća pića, poslastice i dr. U večernjim časovima, pored gostovanja renomiranih orkestara sa pjevačnma i pjevačicama, dva puta nedjeljno, bile su igranke. Tih mjeseci duž glavne aleje parka, kroz sredinu, od gornje do donje kapije, defilovale su kolone šetača u dva smjera stazom koju su prethodno pred veče cisterne komunalnog preduzeća polile vodom zbog prašine. Tu u parku, tokom cijele sezone, i danju i noću u večernjim časovima, sastajali su se i družili i mladi i stari grada. Park je bio mjesto okupljanja i razonode. Ali ranije sve je bilo drukčije.