Milica Babić Andrić, koja je potekla iz trgovačke porodice Stevana i Zorke Babić, našla se među značajnim imenima srpske kulture i istorije, ne samo Republike Srpske, nego prostora cijelog Balkana. Školovala se u Beču od 1925. do 1929. godine na Školi za primijenjenu umjetnost, a praksu je završila u Parizu u fabrici tkanina „Rođe“. Njen zadivljujući opus čini  300 originalnih kostima koji su pravo blago kulturnog nasljeđa, naročito kostim za predstavu „Boris Godunov“ koji je težio skoro 15 kilograma sa svojim ukrasima i nosio ga je glumac Boris Čangalović. Za svoj rad na polju kostimografije Milica je dobila Orden rada sa zlatnim vjencem (1949), Sterijinu nagradu za kostim (1956) i plaketu grada Beograda (1964).

 

Milanka Blagojević, direktorica Centra za kulturu Šamac, rekla je da su nekoliko godina istraživali građu o Milici Babić Andrić koja je svoj radni vijek je provela u Narodnom pozorištu u Beogradu gdje je opremila mnogo predstava i bila imenovana za slikara kostimografa ovog pozorišta.

 

Naš cilj je bio da Milicu izvučemo iz konteksta da je nečija supruga i da popularizujemo njenu bogatu karijeru. Mi povezujemo gradove koji su bili na njenoj životnoj mapi, a uradili smo i tri replike kostima koje su izložene u spomen kući u Šamcu. Milica je zaslužila da se nađe na kulturnoj mapi i da njegujemo njen lik i djelo. Kulturna politika je politika svih politika kojom se čuva duh jednog naroda – rekla je Blagojevićeva.

Direktor Muzeja narodnog pozorišta u Beogradu Dragan Stevović ne krije zadovoljstvo zbog otvaranja spomen kuće Milice Babić Andrić koja mu je fascinantna jer je iza sebe ostavila i učenice kao što su Ljiljana Dragović, Božana Jovanović i mnoge druge.

 

Čuvamo i baštinimo prelijepu tradiciju, a prepoznajemo Milicu kao vrhunskog umjetnika i danas taj rad niko ne može da ponovi. Ona je nametnula autorstvo i kreativnost koji su nephodni kao dio stvaralačkog tima u pozorištu. Odužili smo se jednoj ženi naše istorije – rekao je Stevović.

U spomen kući se nalazi pet opremljenih prostorija sa dva izložbena salona u kojima su izložene skice, fotografije iz života Milice Babić Andrić i njenog supruga Ive Andrića, zatim testament, vjenčani list i tri replike kostima iz popularnih predstava i baleta koje je dizajnirala Duška Vujmilović Kukavica. Posebnu draž čini replika dnevnog boravka, ateljea i radnog stola koji dočaravaju duh nekog minulog doba i pričaju jednu životnu, ali i ljubavnu priču koja je Milicu i Ivu spojila nakon mnogo godina. Ona je imala 47, a on 65 godina kada su se vjenčali, a „Jelena, žena koje nema“ je upravo posvećena njoj koju je Andrić strpljivo čekao.

 

Centar za kulturu Šamac je ostvario saradnju sa najznačajnijim ustanovama kulture iz regiona među kojima su Muzej Narodnog pozorišta u Beogradu, Muzej pozorišne umetnosti Srbije, Muzej grada Beograda, Zavičajni muzej Travnik te Kancelarija za kulturnu diplomatiju u Beogradu. Centar za kulturu Šamac projekat je realizovao projekat „Milica“ u saradnji sa Opštinom Šamac i Ministarstvom prosvjete i kulture Republike Srpske.