Iako je proteklo više od pola vijeka od festivala na kojem je oko 500.000 ljudi ispunilo poljanu u državi Njujork za “mir i muziku”, ovaj događaj postao je simbol idealizma i utopijskih ideja 60-ih godina, čiju slavu ne mogu pomračiti ni brojne analize, koje govore suprotne činjenice od onih duboko usađenih u masovno sjećanje. Festival, održan u avgustu 1969. godine, mnogi vide kao centralnu tačku vremena slobode, seksa, droge i rokenrola, koji su podsticali kontrakulturni pokret te decenije..

 

O “Vudstoku” se govori kao o političkom stavu koji je definisao generaciju, objavi mira, nekoliko haotičnih dana koji su promijenili muzičku istoriju i sličnim metaforama čije značenje je u velikoj mjeri pomućeno mitovima. Festival je realno imao značajnu kulturnu težinu u kontekstu tog vremena, ali su prolaskom godina legende pojačane nostalgijom dovele do toga da se nasljeđe skoro pola miliona mladih koji su se provodili na kiši manje doživljava kao revolucionarna potkultura, a više kao kliše pop kulture.

 

- Kako su stotine hiljada ljudi počele da dolaze u Betel, počela je muzika i mitologiziranje, zajedno s kišom, blatom, osjećajem pripadanja neočekivanom mnoštvu, prognozama katastrofe, talasima euforije i nelagodnosti - piše Džon Parales muzički kritičar “Njujork tajmsa”, dodajući da je festival od prvog dana praćen iskrivljenom realnošću.

 

- Festival jeste okupio neke od najboljih grupa i muzičara tog vremena: “Greatful Dead”, “Credence Clearwater Revival”, “Sly & the Family Stone”, “Jeferson Airplane”, “The Who”, Džimija Hendriksa, Dženis Džoplin, Džoa Kokera, Santanu i brojne druge, ali je “Vudstok” međutim, bio kratak trenutak koji će dati kontradiktorne lekcije sljedećim generacijama. Bio je zabava koja se doživljavala kao pobuna, predstavljajući umjetnost kao alternativnu realnost. Bio je i eksperiment koji je u skoro svakom trenutku mogao krenuti naopako, ali pukom srećom nije, kao recimo zloglasni “Altamont” održan tri mjeseca kasnije, koji se završio u nasilju i krvi - ističe Parales.

 

S druge strane, istoričar Daglas Brinkli u “Volstrit džurnalu” ocjenjuje da je Vudstok bio autentičan istorijski klimaks koji je definisao kontrakulturu 60-ih. Četvorodnevni ciklon mira, ljubavi, rok muzike, čupavih kosa, hipi mode, pljuskova, gnjeva zbog Vijetnamskog rata, andergraund revolta i mnogo droga za promjenu stanja svijesti. Istina je kao i uvijek negdje na sredini. Mnogi tvrde da se tajna mita o “Vodstoku” krije u činjenici da nije bio najbolji festival tog doba, ali da je bio najbolje dokumentovan, što je omogućilo da uvijek bude prisutan, prije svega zahvaljujući trostrukom bestseler albumu i dokumentarcu “Vudstok” iz 1970. koji je režirao Majkl Vodli. Montažeri su bili tada mladi Martin Skorseze i Telma Skunmejker, a film je dobio Oskara u kategoriji dokumentarnog filma. Mada Vudstok nije prvi,  moderni muzički festivali su izrasli na etosu ovog višednevnog koncerta iz 1969. koji ima mitsko mjesto u istoriji američke pop kulture. Muzički festivali su, međutim, evoluirali iz zajedničkog hipi duha Vudstoka, postavši mejnstrim biznis koji donosi ogroman profit. Promoter originalnog “Vudstoka”, Majkl Lang želio je 2019. godine da organizuje novi koncert na 50. godišnjicu, ali je taj pokušaj propao, jer se bivši hipi idealisti nisu mogli dogovoriti oko novca i autorskih para.

 

 

Povodom tri decenije “Vudstoka”, 1999. godine organizovana je proslava godišnjice izvornog festivala. Međutim, to se pretvorilo u katastrofu koja se najviše pamti po neredima, pljačkama, silovanjima i lošoj infrastrukturi, nakon što su organizatori ušli u očajnički pokušaj ostvarivanja zarade. Visoke temperature, dugi redovi za skupu vodu i krajnje loše planiranje omogućili su da se razaranje i nasilje eksplodira. Izvršena su ukupno 44 hapšenja, čak 10.000 ljudi trebalo je medicinski tretman, a velik broj nastupa je otkazan.