Od 200.000 austrougarskih vojnika koji su pokušali da okupiraju Srbiju, u njoj nije ostao nijedan, izuzev 4.500 zarobljenika.

 

Tokom krvavih borbi, gubici austrougarskih trupa dostigli su 27.000, a iz stroja je izbačeno više od 16.000 srpskih vojnika, od kojih je 2.107 poginulo.

 

Austrougarski vojnik i novinar Egon Ervin Kiš zapisao je krajem avgusta 1914. godine o tim dramatičnim trenucima u dnevniku:

 

"Armija je potučena i nalazi se u bezobzirnom, divljem i paničnom bijegu. Jedna potučena vojska - ne, već jedna razbijena rulja - jurila je u bezumnom strahu prema granici..."

 

Od 29. jula do 11. avgusta, austrougarska armija započela je artiljerijske napade u sjevernoj i sjeverozapadnoj Srbiji i uspjela da formira sistem pontonskih mostova preko Save i Dunava.

 

Srbi su znali da je nemoguće braniti cijelu granicu sa Austrougarskom monarhijom, u dužini od 550 kilometara. Zbog toga je glavnokomandujući, vojvoda Radomir Putnik naredio da se srpska vojska povuče ka tradicionalnim odbrambenim linijama u Šumadiji, gdje je mogla brzo da dejstvuje na zapadu i sjeveru.

 

Jaki odredi postavljeni su u Valjevu i Užicu, a izvidnice na svaku važnu tačku duž granice.

 

Srpska pobjeda nad brojno nadmoćnijim neprijateljem označila je prvi trijumf saveznika u Prvom svjetskom ratu.

 

Do 23. avgusta 1914. godine na slobodnoj srpskoj teritoriji nije ostao nijedan austrougarski vojnik.

 

General Druge srpske armije Stepa Stepanović dobio je čin vojvode za uspješno komandovanja u bici.

 

Bitka je veoma uticala na vojnike austrougarske vojske na Balkanu i njene snage u Crnoj Gori morale su da napuste Pljevlja, koja su zauzele 19. avgusta.

 

Pobjeda je privukla svjetsku pažnju na Srbiju i donijela joj naklonost u neutralnim i savezničkim zemljama.

 

Novinski članci u odbrani Srbije postali su češći u britanskim novinama, a zemlja je bila toliko cijenjena da su određene kulturne grupe u Italiji podržavale ulazak Italije u rat na strani saveznika, navodeći Srbiju i Crnu Goru kao primjer.