Drugi srpski ustanak predstavlja drugu fazu Srpske revolucije (po nekim istoričarima treću, ukoliko se u revolucionarne aktivnosti računa i Hadži-Prodanova buna iz 1814. godine) protiv Osmanskog carstva, koja je izbila kratko po okončanju Prvog srpskog ustanka. Drugi srpski ustanak je doveo do srpske autonomije u okviru Osmanskog carstva i uspostavljanja Kneževine Srbije, koja je imala svoju skupštinu, ustav i vladarsku dinastiju.

Iako se o ovom važnom trenutku mnogo puta pisalo, postoje činjenice koje su i danas malo poznate.Duga vladavina Turaka na ovim prostorima početkom 19. veka polako se bližila kraju. Krah Prvog srpskog ustanka nije slomio pobunjenički duh srpskog naroda, a uskoro se pojavio i novi vođa – Miloš Obrenović. Ipak, njegova strategija bila je potpuno drugačija od njegovog prethodnika Karađorđa.

Oružani sukobi u Drugom srpskom ustanku su trajali jedva nešto više od četiri mjeseca, a onda su se borbe preselile na mnogo „klizaviji” teren – diplomatski. Za ovim stolom Srbija je imala dva jaka predstavnika. Jedan je bio osjetljiv odnos koji je Turska imala sa Rusijom. Drugi je bio mnogo materijalniji i zvao se – Miloš Obrenović.

KORISTEĆI OKOLNOSTI I POVOLJAN ISTORIJSKI TRENUTAK, SPORAZUM SA TURCIMA JE MILOŠU, VEOMA LUKAVO, POSLUŽIO KAO OSNOVA ZA DALJE ŠIRENJE I NOVE POVLASTICE. NJEGOV KONAČAN CILJ BIO JE JASAN, A TO JE USPOSTAVLJANJE SOPSTVENE, NEZAVISNE VLASTI.

Petnaest godina kasnije ovaj cilj djelimično je ostvaren.  Upornom diplomatijom i sa mnogo političkog takta Miloš Obrenović je 1830. i 1833. godine izborio Hatišerife – posebne sultanove akte o djelimičnoj unutrašnjoj samoupravi.