Filip Višnjić je bio najistaknutiji srpski pjesnik u prvoj polovini 19. vijeka, "Homer srpske epske književnosti".

Srbin iz BiH, slijep od osme godine, rano je počeo da uz gusle stvara pjesme o borbama za oslobođenje od Turaka, krstareći balkanskim krajevima od Temišvara do Skadra, od Banjaluke do Smedereva. 

Priključio se 1809. Prvom srpskom ustanku i postao "pjesnik bune". Posle sloma ustanka 1813. prešao je u Srem i nastanio u selu Grk, u kojem je ostao do smrti 1835. U Sremu je 1815. upoznao Vuka Stefanovića Karadžića, koji je zapisao mnoge njegove pjesme.

Pored toga što je bio redaktor starih pjesama, Filip Višnjić je bio i tvorac novih pjesama. Između ostalih njegovih pjesama, ističu se sledeće:

  Smrt Kraljevića Marka; jedna od najboljih pjesama o najpopularnijem junaku srpskog eposa

  Dvije pjesme hagiografskog karaktera, o Svetom Savi

  Hajdučka pjesma o megdanu Baje Pivljanina i bega Ljubovića

  Trinaest pjesama o Prvom srpskom ustanku

Trinaest pesama „iz Karađorđina vremena“, zajedno s još nekoliko manje značajnih pjesama od drugih pjevača, čine poslednji, ustanički ciklus srpskog narodnog eposa. Nove pjesme o novim događajima stvarali su i drugi pjevači u to vrijeme, među njima i jedan od najvećih, Starac Raško, ali one sve zaostaju za pjesmama koje su pjevali o starim vremenima. Filip Višnjić se, međutim, uzdigao među prve upravo novim pjesmama.