Semjuel Beket je uz Joneska i Ženea bio glavni predstavnik teatra apsurda, ere koju je otvorio djelom Čekajući Godoa, a koji počiva na sintezi nihilizma i pesimizma.

Bio je zaokupljen temom raspadanja građanskog društva, dehumanizujućom slikom čovjeka i beznadežnom situacijom neobičnih bića na kraju svijeta i vremena, što simboliše apsurdnost ljudske egzistencije.

Beketovi junaci psihološki su depersonalizovani, a radnja djela lišena svake odredbe mjesta i prostora. Beketov filozofski nihilizam povezan je sa negacijom tradicionalne dramske forme, te je njegov teatar ujedno i svojevrsni antiteatar. 

Živeo je u Francuskoj i pisao na francuskom, smatrajući da se na stranom jeziku može pisati bez stila, što je bio njegov ideal. Godine 1969. godine dobio je Nobelovu nagradu za književnost

Njegova druga dela su roman Marfi, trilogija Moloa,Malone umire, Neimenljivi, drame Kraj igre, Poslednja traka, Igre bez reči, Srećni dani, Igra, Ne ja.