Neki od samuraja koji su izvršili harakiri su sebi dopuštali da umiru polako i bolno, ali je većina imala pomoć druge osobe koja se nazivala kaishakunin. On bi samuraju odsjekao glavu čim bi napravio početnu ranu, a cijeli proces je bivao propraćen ceremonijom. Pored drugih rituala, izvršilac harakirija bi napisao kratku posmrtnu pjesmu.

Ovaj ritual se razvio u 12. vijeku kao način za samuraje da izbjegnu poniženje i zarobljeništvo nakon poraza u bici, ali je funkcionisao i kao ritual pri pobunama i protestima ili izražavanje tuge zbog poginulog vođe.

Početkom 15. vijeka  harakiri je služio kao kazna za samuraje koji su počinili zločine. U svim slučajevima smatralo se da je to čin hrabrosti i žrtvovanja koji je utjelovljavao bushido, stari kodeks samuraja. Postojala je čak i ženska verzija koja se nazivala jigai i uključivala je presijecanje vlastitog vrata posebnim nožem koji se zvao tanto.

Sepuku je izašao iz tradicije do kasnog 19. vijeka, ali nije potpuno nestao. Japanski general Nogi Maresuke se ovako ubio 1912. iz vjernosti preminulom caru, a mnoge japanske trupe su tokom Drugog svjetskog rata izabrale mač prije nego predaju.