Tako veoma rano, već prvih godina austrougarske okupacije, i u ove krajeve počeli su za poslom da dolaze trgovci iz Beča, Pešte, Graca, Segedina i drugih mjesta, kojima stari smještaj u hanovima bez evropskog komfora nije odgovarao. Zato je gradska opština u Bijeljini, podstaknuta novim potrebama i naročito kretanjima u privredi, a da bi obezbijedila pristojan smještaj i evropsku kuhinju u ishrani brojnim gostima koji su posjećivali grad, izgradila 1892. godine za ono vrijeme moderan ugostiteljski objekat, koji je tada bio najbolji u ovom dijelu Bosne i Hercegovine. Hotel je izgrađen na mjestu današnje autobuske stanice, po projektu iz Beča, i imao je na spratu 12 funkcionalnih soba, a u prizemlju kuhinju, salu za ručavanje i veliku koncertnu dvoranu koje su odjednom mogle da prime do stotinu gostiju. Na tu prostranu i veliku salu kasnije je dograđen još jedan funkcionalan dio sa pozornicom. U hotelske prostorije unesen je savremeni namještaj, način zagrijavanja prostorija, dovedena posluga iz Mađarske, pripremanje novih jela do tada nepoznatih, novi način ophođenja sa gostima itd. Nešto kasnije, dovezen je i prvi klavir u Bijeljinu koji je hotelskoj muzičkoj kapeli služio u muziciranju i zabavljanju gostiju. U hotelu je, kao i u Lotikinom hotelu "Zur Brucke" u Višegradu, bilo odjeljenje sa natpisom "Extra Zimmer". Bili su to prvi koraci u napredovanju Bijeljine, koja se s mukom i teško oslobađala taloga prošlosti u načinu življenja, ponašanja, shvatanja.

Novosagrađeni hotelski objekat, što je zamijenio stare primitivne hanove sa dagarama, sinijama i tronošcima, bio je ugostiteljski objekat koji je u potpunosti zadovoljavao potrebe grada, ali je sa svojom velikom hotelskom dvoranom, pored ugostiteljske namjene, imao i druge višestruke primjene i dugo je i kasnije, a naročito kad je izgrađen, bio ponos grada i njegovih stanovnika. Bijeljinski Hotel “Drina” skoro osam decenija je bio nerazdvojno povezan sa imenom grada i životom njegovih stanovnika.

Od te godine kad je izgrađen, hotel je pružao ugostiteljske usluge i bio neraskidivo povezan sa svim društvno-političkim i zabavnim kretanjima u gradu koji se brzo širio i rastao. Već poslije deset godina broj  stanovnika grada je udvostručen, a porastao je broj pismenih i obrazovanih ljudi koji su u životu tražili ljepši i kulturniji život. A u stvaranju i pravljenju takvog života hotel je davao svoj značajan doprinos. On je sve vrijeme bio stjecište gradskog establišmenta, mjesto gdje se organizovao kulturni i politički život stanovnika grada. Tu su se sticala nova saznanja, poznanstva, informacije, shvatanja i navike...

Tu, u sali hotela 1909. godine, je Johan Brajtvizer prikazao prvu filmsku predstavu (žive slike); gostovale su putujuće pozorišne grupe (pozorišta); davane mađioničarske predstave, prodajne izložbe slika i drugih rukotvorina, držana razna predavanja, zborovi građana, a najvažnije, svakako, što je uz pomoć ovog hotela polako i u ovu zaostalu sredinu prodirala nezadrživo evropska kultura koju je mlada građanska klasa, tada u usponu i formiranju, žedno prihvatala i usvajala. Zahvaljujući njemu mijenjala se sredina i ljudi su se ugledali na Evropu prihvatajući način njenog mišljenja i življenja. Tu je uz stranu muzičku kapelu, koja je gostovala u hotelu, saznalo se šta je klavir, šta je violina, pa su mladići i djevojke mogli prvi put da čuju zvuke Štrausovih valcera “Na lijepom plavom Dunavu”, “Bečku krv” i drugo, što su već odavno bili poznati u evropskim gradovima (do tada su bili instrumenti: gusle, šargije, dvojnice, frula). Prihvaćene su i okretne igre “udvoje” (ples) što je do tada kod nas bilo nepoznato. Grad Bijeljina je doživljavala svoj preobražaj u svemu: u odijevanju, ponašanju, ishrani, razonodi itd. U gradu je proradilo i korzo (šetalište) u glavoj ulici, današnja Ulica Karađorđeva itd. Ranije u turskom načinu življenja toga nije bilo i sav život, naročito osoba ženskog pola, odvijao se iza zidina dvorišta koja su bila ograđena visokim ogradama i u njima se živjelo daleko od očiju javnosti.

Tu su u prostorijama sale hotela, u zimskom periodu, priređivani bogati kulturno-zabavni programi sa balovima i igrankama, na kojima su se igrale okretne igre: valcer, tango, engliš, polka, čardaš, kojih do tada u ovom gradu, a u selu pogotovo, nije bilo i nije se za to znalo. Naročito su bile svečane i vesele proslave novogodišnjih praznika bijeljinskih Srba, koje su bile organizovane po ugledu na druga veća mjesta i gradove. Organizatori tih novogodišnjih proslava i dočeka su bili, uglavnom, predstavnici mlade građanske klase bijeljinskih Srba, čiji su očevi još uvijek nosili narodnu nošnju (fes na glavi, silaje, fermene) a ne tzv. evropsku. U dugo najavljivanim programima za doček nove godine obavezno je, između ostaloga, bila zabavna šaljiva pošta, izbor kraljice zabave, bogata tombola sa obrijanim prasetom, rulet - ples, šaljivi zatvor itd. Mlade djevojke iz trgovačkih građanskih porodica na tim zabavama oblačile su svoju prvu balsku haljinu i odlazile na svoj prvi bal... događaj kome su se, pored roditelja, radovale brojne tetke, ujne, strine itd., pa su i djevojku i haljinu brižljivo pripremale nekoliko mjeseci unaprijed. O tim provodima za najluđu novogodišnju noć kasnije se dugo pričalo i radovalo dolasku sljedeće nove godine.

U sali tog hotela, u januaru 1920. godine, održana  je prva velika radnička priredba u gradu, a organizovali su je Rodoljub Čolaković i Alija Alijagić sa drugovima. Poslije pozdravnog govora, radnički hor, sastavljen od njihovih drugova, otpjevao je skladno uvježbanu staru radničku pjesmu “Zdravo da ste hrabri borci” zatim su recitovane pjesme Koste Abraševića i Nestora Žučnog, pa je na kraju izvedena jednočinka Aptona Sinklera “Lopov”. Program je bio izuzetno uvježban i naišao je na dobar prijem kod posjetilaca koji su ispunili salu do posljednjeg mjesta. Dugotrajan aplauz na kraju bio je najbolji dokaz priznanja koje su izvođači izmamili od posjetilaca.

Pod svodovima ovog zdanja, koje je krasilo gradsku urbanu sredinu, u novogodišnjim noćima, uz zvuke opojne muzike i svjetlosti lampiona, ispražnjene su mnoge boce vina, šampanjaca, darovani mnogi poljupci i čestitke, rodile se mnoge ljubavi koje su kasnije prerasle u vjernost i vječnu ljubav do groba.

Tako je za mnoge Bijeljince ovaj hotel bio i ostao dio njihove mladosti i života koji se ne zaboravlja. Sa nestankom i rušenjem hotela nestalo je i dijela stare Bijeljine i vremena o kojima je sačuvano malo tragova, pogotovo materijalnih i pisanih.