Tvorac “Male noćne muzike”, “Čarobne frule” , “Otmice iz Saraja”, mnogih simfonija i kompozicija za kamernu, klavirsku, crkvenu i koncertnu muziku  rođen je na današnji dan prije 265 godina.

Generacije kompozitora su ga obožavale ili osjećale strahopoštovanje prema njemu, a Đoakino Rosini je tvrdio da je Mocart jedini muzičar koji je imao toliko znanja koliko i genijalnosti, i toliko genijalnosti koliko i znanja.

Veliki Betoven je rekao svom učeniku Risu da nikad ne bi mogao da izmisli tako veličanstvenu melodiju kao što je ona u prvom stavu Mocartovog “Koncerta za klavir br. 24”. Poznato je i Mocartovo prijateljstvo sa Hajdnom kome je posvetio šest kvarteta. Hajdn je 1785. godine kazao Mocartovom ocu da je Volfgang Amadeus najveći kompozitor za kojeg zna. Koliko su ga umjetnici obožavali svjedoči i činjenica da je Gustav Maler  umro sa njegovim imenom na usnama.

Priča o čovjeku koji je muzikom dotakao zvijezde počela je davne 1756. godine u Salcburgu. Iza zelenih brežuljaka, veličanstvenih tornjeva i romantičnih vrtova, rođen je neponovljivi genije čije je stvaranje za mnoge bilo nevjerovatno. Mocartova rodna kuća danas izgleda kao bajkoviti muzej u kojem su sačuvani brojni kompozitorovi predmeti među kojima i njegova violina.

Talenat je naslijedio od oca Leopolda koji je bio poznat muzičar, a koji je mnogo uticao na sinovljevo muzičko obrazovanje. Tako je Mocart sa samo četiri godine zadivio oca dok je svirao nekoliko djela na čembalu. Kao dječačić od pet godina imao je prvi javni nastup u Salcburgu. Tada je mali genije zvucima muzike osvojio srca i onih koji su ga s nepovjerenjem posmatrali. Nakon toga počela su brojna putovanja u Beč, Minhen, London, Pariz, Milano a samim tim i nastupi na najviđenijim evropskim dvorovima. Čudo od djeteta zadivilo je Mariju Tereziju, ali i papu Klementa 14. koji ga je proglasio  vitezom Reda zlatne mamuze.

Zahvaljujući nastupima porodica Mocart je postala omiljena u tadašnjem društvu, a kako i ne bi kada je genijalni dječak sa samo šest godina svirao na klavselu i bez ičije pomoći savladao sviranje na orguljama i violini.

Prve Mocartove kompozicije zapisane su očevom rukom i potiču iz 1761. godine. Njegovo djetinjstvo proticalo je na mnogobrojnim putovanjima na kojima je svirao i oduševljavao evropsku publiku stičući mnoga priznanja. Njegov otac, ponesen uspjehom, neprestano je organizovao nove turneje i putovanja. Međutim, iako je kao dijete stekao veliku slavu i iako se o njegovom daru pričalo na dvorovima ipak on nije imao ono što imaju djeca njegovog uzrasta. Nije imao srećno djetinjstvo ispunjeno igrom, ni topao dom, a mnogobrojna putovanja su uticala na njegovo zdravlje, a mnogi biografi upravo u tome vide razloge njegove prerane smrti budući da je živio samo 35 godina.

Nakon mnogih nedaća u Minhenu konačno je u Parizu uspio da sredi život, ali u pismima koja je tih godina slao ocu isijava tuga za Italijom i želja da se tamo vrati. Odbio je ponudu da u Versaju svira orgulje, on koji je maštao o stalnom radnom mjestu, jer mu Francuska nije odgovarala. Nakon što mu je majka umrla u Parizu on odlazi kod oca u Salcburg i postaje dvorski orguljaš i kompozitor.  Umro je 1791. godine u Beču.

Mocartov opus uključuje 17 opera, preko 50 simfonija, veliki broj djela instrumentalne  muzike, serenada, kvarteta, kvinteta, više od 30 sonata za klavir i violinu, 26 klavirskih sonata, sedam violinskih i 27 klavirskih koncerata, te 11 za razne instrumente.

“Otmica iz Saraja”

“Otmica iz Saraja” je prva Mocartova zrela opera koja se zasniva na popularnoj turskoj tematici. Pisana je u formi muzičke igre, a prvi put je  prikazana u bečkom teatru 1782. godine. Car je tada Mocartu kazao da je opera prelijepa, te da ima i previše nota, a Mocart je odgovorio riječima “Ni jedna nije višak, Vaše veličanstvo”.