Par mjeseci kasnije, kada je film početkom septembra 2002. godine krenuo u bioskopsku distribuciju, svijet je već znao da gleda novo remek-djelo sedme umjetnosti. Odstupajući od tradicionalnog brazilskog filmskog stvaralaštva i krutih pravila pokreta naturalističkog “trećeg bioskopa”, koji se pojavio tokom 60-ih, “Božiji grad” napustio je svoje korijene i hrabro se uhvatio u koštac sa komercijalnom estetikom holivudskog filma.

 

Udubljujući se u trošni svijet favela u Rio de Žaneiru, Miralesova uzbudljiva drama donosi priču o nekoliko likova koji pokušavaju pobjeći iz kruga siromaštva i nasilja koji razaraju njihovo okruženje, pažljivo sakriveno ispod blistavih slika turističkog raja.

 

Njegovi holivudski uticaji dolaze do izražaja u sekvencama filma kada Mirales prkosi tradicionalnom brazilskom okruženju sa blistavom estetikom pokreta kamere i dubokim zlatnim osvjetljenjem te naglašenom upotrebom muzike. Opisan kao odgovor Latinske Amerike na ostvarenje Martina Skorsezija film zaista dijeli sličnost sa rediteljevim krimi-klasikom “Dobri momci”, koristeći žestok narativni tempo, silovite prikaze nasilja, žestok crni humor i brzu montažu.

 

Iako  je baza filma oštra kritika struktura moći, rase i klase kao izvora brazilskog siromaštva, režiser poruku svog klasika publici prenosi koristeći holivudsku estetiku kako bi proširio domet filma, bez žrtvovanja priče ili podteksta.

 

Film je dobio široko priznanje kritike i bio je nominovan za četiri Oskara 2004. godine. Mnogi kritičari i publika ga često navode kao jedan od najvećih filmova 21. vijeka, a slavni režiser Robert Altman, nije krio divljenje prema Miralesu, nakon Kanske premijere.

 

- Ne znam kako je Fernando Mirales napravio “Božiji grad”. To je tako hrabro, tako istinito. Mislim da je to najbolja filmska slika koju sam ikada vidio - rekao je Altman. Snimljen uz budžet od tri miliona dolara, film je zaradio preko 30 miliona dolara, dok je sa DVD distribucijom ta brojka bila mnogo veća.

 

Potaknut istom bioskopskom snagom koja je pokrenula “Dobre momke” ili “Petaparačke priče” Kventina Tarantina, “Božji grad” ostaje kreativni dragulj južnoameričkog filmskog stvaralaštva. Mali filmski klasik, koji je doveo brazilsku strast u holivudsku estetiku, demonstrirajući mogućnosti nezavisne male kinematografije sa niskobudžetnim remek-djelom koje zrači istim intenzitetom i dvadeset godina kasnije.

 

 

Većina glumaca su bili amateri i živjeli su u pravim favelama “Božijeg grada” . 

 

Pristali su da učestvuju u filmu kako bi pokazali da su žestoki i prošli su kratku obuku kako bi bili opušteni i autentični pred kamerama. Nekoliko scena je skroz improvizovano, samo im je rečeno da se ponašaju i da reaguju kao da je situacija prava. Dvojica glavnih glumaca koji su tumačili Benija i Malog Zea su zaradili po 3.000 dolara, što je za njih bila ogromna lova i nisu htjeli da rizikuju sa procentom od bioskopske zarade. Taj procenat je na kraju iznosio preko 75.000 dolara.