Priča o aurori počinje na Suncu. Ono se ponaša kao ogromna elektrana, pri čemu se energija stvara duboko u njegovom jezgru, u kojem se temperatura penje na više od 14 miliona stepeni Celzijusovih. Pritisak je toliki da atomi hidrogena zajedno stvaraju drugi element: helijum.

Ova nuklearna aktivnost otpušta energiju, a svjetlost iz samog jezgra isijava napolje. U spoljašnjim slojevima se toplina otpušta napolje, a ova električna strujanja gasa stvaraju magnetna polja unutar Sunca.

U nekim slučajevima snažna magnetna polja uspiju da se probiju kroz površinu, koja se zatim ohladi, pa se pojave tamne sunčeve pjege. Električni nabijeni gas - plazma, povlači magnetno polje još više napolje, pa se ono istegne i izokrene, poput gumice, da bi na kraju puklo.

Nekoliko milijardi tona talasa plazme odvoji se od Sunca, što se zove Sunčevim vjetrom. Ovaj vjetar može da postigne brzinu od osam miliona km/h, i nakon šest sati projuri pored Merkura, a 12 sati posle i Venere. Nakon 18 sati dospijeva do Zemlje, gdje se događa nešto čudno.

Nevidljivi štit - zemljino magnetno polje, odbija Sunčev vjetar. Magnetna polja zbijaju se zajedno i stvaraju zbrku, pa gas ulazi kroz dnevne strane magnetnog polja i nastaje dnevna aurora.

Magnetna polja se zatim izvijaju unazad i spajaju, ali se magnetne 'gumice' lome, pa gas Sunčevog vjetra prostruji nazad prema polovima Zemlje koji zatim stvaraju noćnu auroru.