Deklaracija je usvojena u ratnim uslovima u doba austrougarske agresije i velikih zločina koje su te trupe izvršile u Srbiji.

Mada su postojale ponude saveznika da Srbija kao pobjednica, kada se rat završi, dobije dijelove današnje BiH i Hrvatske na kojima žive Srbi i tako zaokruži svoju teritoriju, poslanici su izabrali opciju jugoslovenske države.

Srbija je Deklaracijom istakla da joj je ratni cilj ujedinjenje Južnih Slovena (Srba, Hrvata i Slovenaca) u jednu novu, veliku državu, koja bi nastala na ruševinama Austrougarske.

Iznošenjem jugoslovenskog ratnog cilja, u društveno-političkom smislu, Srbija je istovremeno saveznicima ponudila stvaranje velike države na Balkanu koja bi mogla da bude jedan od stubova stabilnosti u poslijeratnoj Evropi.

U realizaciju ovog cilja srpska vlada je potom, stavila sve svoje potencijale.
Saveznici Srbije (Britanci i Francuzi) bili su protiv ove ideje ili uzdržani, ali su nakon Velikog rata promijenili mišljenje.

Veliki doprinos Srbije u savezničkoj pobjedi u Prvom svjetskom ratu, velike žrtve koje je podnijela Srbija i probijanje solunskog fronta omogućilo je srpskoj vojsci da oslobodi današnju teritoriju BiH od Austrougarske i omogući da narodi sa današnjih dijelova Hrvatske, Slovenije i Makedonije uđu u sastav Jugoslavije.

Srbija i Crna Gora su jedine unijele svoj državni status u prvu Jugoslaviju.

Do ujedinjenja je došlo i na velike molbe predstavnika Hrvata, koji su slali delegacije u Beograd tražeći spas u Jugoslaviji.

Akt o ujedinjenju potpisan je 1. decembra 1918. godine.